ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ – ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ & Ο ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ



Ο Ιούλιος Βερν



Ο

 σημαντικότερος ίσως μυθιστοριογράφος επιστημονικής φαντασίας των νεότερων χρόνων, ο Ιούλιος Βερν είναι – λιγότερο ή περισσότερο – γνωστός σε όλους και τα έργα του αποτελούν κτήμα της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Ο Βερν υπήρξε ίσως ο σημαντικότερος οραματιστής του 19^ου αιώνα καθώς τα έργα του, τα οποία τον καιρό όπου γράφτηκαν θεωρήθηκαν από πολλούς ως προϊόντα μίας πραγματικά αχαλίνωτης φαντασίας, αποδείχθηκαν με το πέρασμα των χρόνων ως η βάση για τα επιστημονικά επιτεύγματα που τα ακολούθησαν και για τα οποία, ως σήμερα, ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι περήφανη. Ήταν όμως απλά ένας οραματιστής ή μήπως ήξερε με κάποιον τρόπο τι θα συνέβαινε σε μερικές δεκαετίες ή σε μερικούς αιώνες;

Κ

λασικό παράδειγμα μυθιστορήματος του Ιουλίου Βερν που πραγματοποιήθηκε είναι το έργο του «Από την Γη στην Σελήνη» («De la Terre à la Lune», 1865), στο οποίο λαμβάνει χώρα η απογείωση και η έξοδος από την ατμόσφαιρα ενός βλήματος κανονιού μέσα στο οποίο θα βρίσκονταν άνθρωποι. Αν και χρειάστηκε να περάσουν 92 χρόνια – σχεδόν ένας αιώνας δηλαδή – το έργο αυτό πραγματοποιήθηκε, αν και το τότε «βλήμα», δηλαδή ο δορυφόρος Σπούτνικ 1 (Спутник-1, Sputnik 1), δεν είχε μέσα ανθρώπους. Όπως ο Βερν είχε προβλέψει, το αντικείμενο αυτό, όχι μόνο εκτοξεύτηκε έξω από την γήινη ατμόσφαιρα, άλλα και με την χρήση ενός πολεμικού όπλου – αν και όχι του κανονιού – του πυραύλου.

"Η άφιξη του βλήματος στο Stone-Hill"
"L'arrrivée du projectile à Stone-Hill "
έργο των François Pannemaker
και Henri de Montaut από το βιβλίο
του Ιουλίου Βερν "Από την Γη στη Σελήνη"

Η

 δε συνέχεια του βιβλίου αυτού, το βιβλίο του Βερν «Γύρω από την Σελήνη» («Autour de la Lune», 1870) πραγματοποιήθηκε επίσης. Στο βιβλίο του αυτό, ο Βερν εξιστορούσε το ταξίδι του βλήματος που στο προηγούμενο έργο του είχε εκτοξευτεί στο διάστημα, από την Γη στην Σελήνη και από την Σελήνη πάλι πίσω στην Γη, αφού πρώτα αυτό διέγραψε μία φόρα την τροχιά της Σελήνης έως την πτώση του στην θάλασσα και την περισυλλογή του από ένα πλοίο. Αυτό το έργο επαληθεύτηκε 98 χρόνια μετά την δημοσίευσή του, όταν το 1968, η αμερικάνικη αποστολή (και το βιβλίο του Βερν μιλούσε για αμερικάνικη αποστολή) Απόλλων 8, εκτοξεύτηκε από την Γη, ταξίδευσε για σχεδόν τρεις ημέρες (ταχύτερα δηλαδή από τους υπολογισμούς του Βερν) και μπήκε σε τροχιά γύρω από την Σελήνη. Όταν δε γύρισε στην Γη, έπεσε στην θάλασσα, όπως και ο Ιούλιος Βερν υπέθεσε, και περισυλλέχτηκε από το αμερικάνικο πλοίο USS Yorktown.

Έ

να πιο γήινο παράδειγμα επιβεβαίωσης του  Ιουλίου Βερν αποτελεί «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» («Le Tour du monde en quatre-vingts jours», 1873), το πιο γνωστό και πιο δημοφιλές ίσως από τα έργα του. Όπως λέει και ο τίτλος, το βιβλίο αυτό μιλά για ένα μεγάλο ταξίδι, τον γύρο του κόσμου, σε ογδόντα μόλις εικοσιτετράωρα. Την εποχή που δημοσιεύτηκε, κάτι τέτοιο φάνταζε ακατόρθωτο, αλλά για τον Βερν δεν ήταν. Το έργο του αυτό βέβαια επαληθεύτηκε προ πολλού, όταν, με την εφεύρεση του αεροπλάνου, οι αποστάσεις μειώθηκαν και τα ταξίδια έγιναν πολύ γρηγορότερα.

Γ

εννάται λοιπόν το ερώτημα πώς ο Ιούλιος Βερν κατάφερνε να κάνει τόσο ορθές και ακριβείς προβλέψεις; Υπάρχουν τέσσερεις πιθανές απαντήσεις. Η μία ήταν πως ο Ιούλιος Βερν ήταν απλά ένας λογοτέχνης που με τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής του, αλλά και με την λογική την οποία διέθετε – και ίσως και με λίγη τύχη – κατάφερε να διατυπώσει, μέσα από τα βιβλία του θεωρίες που λογικά, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα υλοποιούντο. Η δεύτερη θεωρία είναι πως ο Βερν, διανθίζοντας τις επιστημονικές του γνώσεις με την φαντασία του, έγραψε τα βιβλία αυτά τα οποία, αργότερα, έγιναν το πρότυπο από το οποίο οι επιστήμονες που ακολούθησαν έφτιαξαν τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα και πέτυχαν να φτάσουν ως εκεί που ο Βερν είχε οραματιστεί κι ακόμα πάρα πέρα. Η τρίτη θεωρία είναι πως ο Ιούλιος Βερν δεν έγραφε τυχαία ό,τι έγραφε, αλλά είχε πληροφόρηση από επιστημονικά κέντρα της εποχής του – τα οποία υπάρχουν ως σήμερα – για το τι σχεδίαζαν να πετύχουν μέσα στους δύο επόμενους αιώνες και ότι έγραφε τα έργα του αυτά, όχι απλά για να αξιοποιήσει το ταλέντο του και να μοιραστεί με το αναγνωστικό του κοινό τις προβλέψεις του για το μέλλον, αλλά για να το προετοιμάσει, κατά κάποιο τρόπο για το τι θα γινόταν στα χρόνια της ραγδαίας τεχνολογικής ανάπτυξης που θα ακολουθούσαν. Τέλος η τέταρτη θεωρία λέει πως ο Βερν άντλησε γνώσεις για να γράψει τα έργα του, αλλά όχι μόνο – ή όχι άμεσα – από τους επιστημονικούς κύκλους της εποχής του, αλλά από γνώσεις πολύ παλαιότερες που είχαν διασωθεί στο πέρασμα των αιώνων από μία εποχή όπου όσα έλεγε ο Βερν αποτελούσαν την τότε πραγματικότητα…

Δ

εν είναι παράλογο όμως να πούμε ότι η πρώτη άποψη, ότι δηλαδή ο Βερν έτυχε να επαληθευτεί, είναι μάλλον απίθανη, καθώς, αν δεν διέθετε γνώσεις θα ήταν δύσκολο ως ακατόρθωτο να προβλέψει με τέτοια ακρίβεια τόσο πολλά πράγματα. Η δεύτερη πάλι θεωρία, ότι δηλαδή ο Βερν ενέπνευσε τους επιστήμονες να οδηγηθούν σε συγκεκριμένες επιστημονικές ανακαλύψεις, εμφανώς, είναι πιο πιθανό να ισχύει σε σχέση με την πρώτη, αν και έχει πάλι κάποια «κενά» όσον αφορά ότι ο Βερν δίνει λεπτομέρειες που, χωρίς την απαραίτητη πληροφόρηση, είναι αδύνατον να κατείχε. Η τρίτη και τέταρτη θεωρία τώρα που συμφωνούν πως ο Βερν είχε κάποια πληροφόρηση την οποία δεν μπορούσε να έχει ο καθένας την εποχή εκείνη, μοιάζουν επίσης να έχουν κάποια – μεγάλη μάλιστα – δόση λογικής.

Η

 τρίτη θεωρία, υπό την προϋπόθεση βέβαια πως οι επιστημονικοί κύκλοι της εποχής εκείνης, φερόμενοι όπως και οι αντίστοιχοι σημερινοί, είχαν προοδεύσει κατά μια ή δυο δεκαετίες περισσότερο απ’ όσο ανακοίνωναν στον κόσμο, είναι πολύ λογικοφανής, καθώς και η σημερινή τάση των κύκλων αυτών να κρατούν μυστικά κάποια από τα ευρήματά τους θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τις ρίζες της στον καιρό του Βερν, ή και ακόμα παλιότερα…



Ο William Shatner, υποδιόμενος τον κυβερνήτη
Kirk, στην σειρά επιστημονικής φαντασίας
"Star Trek: The Original Series", χρησιμοποιεί
συσκευή φορητής τηλεπικοινωνίας.



Α

ς μην ξεχνάμε άλλωστε πως, όπως η «συνήθεια» αυτή τον επιστημονικών κύκλων να αποκρύπτουν κάποια από τα ευρήματά τους, τα οποία ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος ακόμα ν’ αποδεχτεί,  θα μπορούσε – χωρίς όμως αυτό να είναι επιβεβαιωμένο – να κατάγεται από τους επιστημονικούς κύκλους της εποχής του Βερν, έτσι από εκεί θα μπορούσε να κατάγεται και η άλλη «συνήθεια» των σύγχρονων επιστημονικών κύκλων, δηλαδή η προβολή των «εξωπραγματικών» για τα δεδομένα της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής ευρημάτων μέσα από την έγγραφη και – προσφάτως – τηλεοπτική και κινηματογραφική επιστημονική φαντασία. Ο γύρος του κόσμου σε ογδόντα ημέρες άλλωστε δεν θα ήταν τον καιρό εκείνο λιγότερο «εξωπραγματικός» από την χρήση φορητών κινητών τηλεφώνων την δεκαετία του 1960, κατά την οποία η σειρά επιστημονικής φαντασίας «Star Trek: The Original Series» (1966-1969), παρουσίασε αυτές τις συσκευές, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος ώστε, μετά το δεκαετία του 1979 όπου τα πρώτα κινητά τηλέφωνα βγήκαν στο εμπόριο στην Ιαπωνία και ιδίως μετά το 1983 όπου έκαναν την εμφάνισή τους στις Η.Π.Α., να γίνουν αποδεκτά από τον κόσμο και – κατά συνέπεια – να γίνουν πλούσιες οι εταιρίες που θα τα παρήγαγαν. Και αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται σήμερα στα κινητά τηλέφωνα ούτε καν στο «Star Trek», όπως και στα χρόνια του Βερν – λογικά – δεν θα περιοριζόταν μόνο σε κάποια από τα έργα του…

Πορτρέτο του Λουκιανού,
έργο του William Faithorne

Ό

σον αφορά τώρα την τέταρτη θεωρία ότι ο Ιούλιος Βερν είχε αντλήσει πληροφορίες από αρχαίες γνώσεις βάσει των οποίων έγραψε πολλά – αν όχι όλα – από τα μυθιστορήματά του, αν και αρχικά φαίνεται απίθανη, αν την εξετάσουμε λίγο καλύτερα θα καταλήξουμε ότι δεν είναι τόσο απίθανη όσο φαίνεται.  Αν και πολλοί λένε ότι ο πρώτος που μίλησε για ταξίδι στην Σελήνη ήταν ο Βερν, κάνουν μεγάλο λάθος. Αν και ο Βερν είναι ο μόνος που, μέσα από τα έργα του, μιλάει για κάτι τέτοιο σε διάστημα μεγαλύτερο των χιλίων ετών, πράγμα που οφείλεται κυρίως στον Μεσαίωνα και στον σκοταδισμό που τον χαρακτήριζε, μυθιστορήματα και θεωρίες που πραγματεύονται διαστημικά ταξίδια έχουμε και στην αρχαιότητα, σε εποχές που, σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, η τεχνολογική πρόοδος δεν θα επέτρεπε στους ανθρώπους να υποθέσουν πως μπορούν να ταξιδεύσουν έξω από την Γη. Το τελευταίο ίσως μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας της αρχαιότητας, ήταν το έργο του Λουκιανού «Αληθής Ιστορία» το οποίο πραγματεύεται ένα τέτοιο διαστημικό ταξίδι, του οποίου πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος ο Λουκιανός που, μεταξύ των άλλων, επισκέπτεται την Σελήνη, την οποία μάλιστα παριστάνει ως κατοικημένη από περίεργα εξωγήινα όντα! Αλλά ακόμα και πριν τον Λουκιανό, κατά την αρχαιότητα υπήρχαν και άλλοι συγγραφείς που έγραψαν για τεχνολογίες – τις οποίες συνήθως κάλυπταν με μία νεφέλη μυστηρίου – που την εποχή αυτή ήταν αδύνατον να βρίσκονται, όχι απλά στην ζωή, αλλά και στην φαντασία των αρχαίων.

Γ

υρνώντας χρονικά προς τα πίσω, συναντάμε τις θεωρίες του σπουδαίου φιλοσόφου Αριστοτέλη, ο οποίος επίσης πίστευε ότι η Σελήνη κατοικείται από διάφορες μορφές ζωής. Ακόμα παλαιότερα, ο Πλάτωνας, μέσα από τα έργα του «Τίμαιος» και «Κριτίας» μας μιλά για αρχαίους πολιτισμούς (Ατλαντίδα, Αθήνα του 10000 προ Χριστού) ηλικίας τότε πάνω από εννέα χιλιάδων ετών – σήμερα δώδεκα χιλιάδων ετών – που μπορούσαν να πετύχουν πράγματα που ακόμα και η σύγχρονη τεχνολογία δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, άρα που, λογικά, θα είχαν – μεταξύ των άλλων – και διαστημικές γνώσεις. Σε ακόμα αρχαιότερα χρόνια, ο επικός ποιητής Όμηρος μας μιλά για αναβρυτικές μηχανές που μπορούσαν να γίνονται αόρατες, τα πλοία των Φαιάκων. Κι όλα αυτά ενώ στα Αργοναυτικά αναφέρεται η Αργώ, ένα πλοίο με ποικίλες «υπερφυσικές» ικανότητες το οποίο τελικά έφυγε απ’ την Γη με προορισμό τον ομώνυμο αστερισμό!

Δ

εν θα ήταν λοιπόν αδύνατον, αν κάποιες από τις αρχαίες γνώσεις που ενέπνευσαν όλους αυτούς τους αρχαίους συγγραφείς, φιλοσόφους και ποιητές είχαν επιβιώσει την εποχή του Ιουλίου Βερν, αυτός, βρίσκοντας κάποιες απ’ αυτές, να εμπνεύστηκε και, με την παράλληλη χρήση των τότε επιστημονικών γνώσεων, της φαντασίας αλλά και της λογικής του, να συνέθεσε τα αριστουργήματά του, τα οποία όντως έδωσαν με την σειρά τους έμπνευση σε κάποιους μεταγενέστερους επιστήμονες για να πετύχουν αυτά που, όντας κατά τους αρχαίους εφικτά, μεταλαμπαδεύτηκαν από τον Ιούλιο Βερν στην σύγχρονη εποχή και έγιναν η βάση του σύγχρονου πολιτισμού;

Ό,

τι από όλα αυτά κι αν έγινε πάντως, ένα πράγμα είναι σίγουρο για τον Ιούλιο Βερν· πως, με το συγγραφικό του ταλέντο, την λογική κρίση και την φαντασία του, θεμελίωσε τις ιδέες που, αφού θα πραγματοποιούνταν αρκετές δεκαετίες αργότερα, θα έβαζαν τον θεμέλιο λίθο για την δημιουργία της τεχνολογίας που χρησιμοποιούμε σήμερα.

ΒΙΒΛΙΑ - ΟΥΡΑΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ

Ο «Ουράνιος ο Μεγαλοπρεπής», το νέο μου βιβλίο, συνδυάζει την επιστημονική φαντασία με την δράση και την περιπέτεια, αλλά και με ένα όραμα για ένα καλύτερο μέλλον για τους ανθρώπους και για την Γη. Πρόκειται για την ιστορία μίας ομάδας διαστημικών αποίκων που πριν χιλιάδες χρόνια έφυγαν από την Γη και από τότε την προστατεύουν από κάθε εχθρική εξωγήινη εισβολή [βλέπε και σχετικό άρθρο]. Κάποια στιγμή όμως οι εχθρικές δυνάμεις εισβάλουν στον Γαλαξία μας και κατευθύνονται προς την Γη. Τότε, ο Ουράνιος ο Μεγαλοπρεπής, ο αρχηγός των αποίκων αναγκάζεται να ενημερώσει τους ανθρώπους και να δώσει μαζί τους την μεγάλη μάχη… [αναμένεται προσεχώς]

Περίληψη:

Μ

ία παρέα σπουδαίων επιστημόνων περνάει τις διακοπές της στο Αιγαίο. Mία νύχτα ανακαλύπτει ένα βαρέλι που αναδύεται με παράξενο τρόπο από την θάλασσα. Αφού το ανοίγουν, βρίσκουν μέσα μία πρόσκληση που τους καλεί σε ένα ερημονήσι. Την πρόσκληση υπογράφει κάποιος Ουράνιος που αυτοαποκαλείται τελευταίος αυτοκράτορας της Ατλαντίδας. Η παρέα των επιστημόνων, κατευθύνεται προς τις συντεταγμένες που έγραφε η πρόσκληση και, φτάνοντας στο ερημονήσι, βρίσκει μία ομάδα ιδιαιτέρως ψηλών ανδρών που τους οδηγεί σε μία υπόγεια βάση. Εκεί, επιβιβάζονται σε ένα διαστημόπλοιο και φεύγουν από την Γη με κατεύθυνση τον πλανήτη Ατλαντίδα, στην άκρη του Γαλαξία.

Φ

θάνοντας, ο Ουράνιος ο Μεγαλοπρεπής τους υποδέχεται θερμά και τους εξηγεί τον λόγο αυτής του της πρόσκλησης. Αφού τους εξιστορεί την μετάβαση των Ατλάντων από την Γη σε αυτόν τον πλανήτη και τις δυσκολίες της εγκατάστασής τους εκεί, τους μιλά για μία εχθρική εξωγήινη φυλή από έναν διπλανό σκοτεινό γαλαξία, τους Γκντορ. Τους λέει για τις μάχες μεταξύ Ατλάντων και Γκντορ και για την επέμβαση των φιλικών εξωγήινων της Συμμαχίας των Ελεύθερων Πλανητών. Τους φανερώνει έπειτα ότι, πριν λίγο καιρό, οι Γκντορ έμαθαν για την καταγωγή των Ατλάντων από την Γη και πως από τότε σχεδιάζουν μία επίθεση κατά της Γης με σκοπό να εκδικηθούν τους Άτλαντες που δεν τους άφησαν να εγκατασταθούν στον πλανήτη Ατλαντίδα που θα ήταν τέλειο στρατηγικό σημείο για την εισβολή τους στον Γαλαξία μας. Αφού τους δηλώνει πως η επίθεση των Γκντορ δεν μπορεί πλέον να ανακοπεί παρά μόνον κοντά στην Γη, τους ζητά, λοιπόν για το καλό της ανθρωπότητας, να τον βοηθήσουν να έρθει σε επικοινωνία με την ηγεσία του πλανήτη, ώστε να κανονίσει την ένωση του παγκόσμιου πλανητικού στρατού που θα αντιμετώπιζε, υποστηριζόμενος από τους Άτλαντες και από τον στόλο της Συμμαχίας των Ελεύθερων Πλανητών, τις αρμάδες των Γκντορ που βρίσκονταν ήδη σε πορεία για την Γη.

Μ

ε την βοήθεια ειδικών μηχανημάτων και με την διαμεσολάβηση του Χάραλντ, ενός από την παρέα των επιστημόνων, ο Ουράνιος ο Μεγαλοπρεπής συνομιλεί τηλεφωνικώς με τον πρόεδρο των Η.Π.Α., ο οποίος του ζητά να τον δει αυτοπροσώπως, χωρίς όμως να τον πιστεύει. Τέσσερεις μέρες αργότερα ο Ουράνιος βρίσκεται στην Γη και, αφού προσγειώνεται με τον ιπτάμενο δίσκο του δίπλα στον Λευκό Οίκο, μιλά με τον πρόεδρο και, αφού του εξηγεί την κατάσταση, του ζητά να ενώσει τους στρατούς της Γης για να υπερασπιστούν τον κόσμο. Κανονίζεται διάσκεψη όλων των ηγετών του πλανήτη και συνέντευξη τύπου και, τελικά, δημιουργείται μία παγκόσμια συμμαχία προστασίας της Γης. Παράλληλα όμως, μία ομάδα προδοτών αρχίζει να σχηματίζεται με σκοπό να βοηθήσει τους Γκντορ να κατακτήσουν την Γη, ώστε να αναλάβει εκείνη την ηγεσία της Γης. Σύντομα ο χρόνος τελειώνει, ο συμμαχικός στόλος λαμβάνει τις θέσεις του και, ενώ ο Ήλιος σκοτεινιάζει για 72 ώρες κατά ένα παράξενο και σπάνιο φαινόμενο, οι αρμάδες των Γκντορ καταφθάνουν και η μάχη αρχίζει. Καθώς οι Γκντορ δεν περιμένουν την οργανωμένη αντίσταση των ανθρώπων και της Συμμαχίας των Ελεύθερων Πλανητών, αιφνιδιάζονται. Ο Ουράνιος δεν σχεδιάζει να χάσει αυτήν την μάχη διότι η έκβαση της θα κρίνει οριστικά το μέλλον της Γης και του ανθρώπινου πολιτισμού καθώς οι Γκντορ σχεδιάζουν ν’ αφανίσουν τον ανθρώπινο πληθυσμό…

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Άγαλμα του Ασκληπιού, θεού της
ιατρικής, Museo Chiaramonti.

Σ

τις μέρες μας που η ιατρική επιστήμη έχει αναφμφιβόλως προοδεύσει πάρα πολύ και που πολλές από τις ασθένειες που, στο παρελθόν, μάστιζαν για αιώνες τον κόσμο έχουν πλέον θεραπευτεί, παρά τις εξειδικευμένες γνώσεις που έχουμε αποκτήσει πάνω στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα, τα όργανα και τα κύτταρα που τον αποτελούν, τα ένζυμα που καταπολεμούν τους ιούς καθώς και οι ιοί που παρασιτούν στα κύτταρά μας, όταν μολυνθούμε απ’ αυτούς, εξακολουθούμε να διατηρούμε την ιατρική επιστήμη περιορισμένη. Παρά την διεξοδική μελέτη του πώς, με χημικό τρόπο, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε έναν ιό ή ένα επικίνδυνο βακτήριο, έχουμε δημιουργήσει μία πεποίθηση πως μόνο με χημικό τρόπο μπορούμε να επιτύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Π

ιστεύεται δε από πολλούς εντός και εκτός των ιατρικών κύκλων ότι, αν ένα φάρμακο ή μία θεραπεία δεν έχει εγκριθεί από τον Π.Ο.Υ. (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) ή από κάποια φαρμακοβιομηχανία ή από κάποιον παγκοσμίως γνωστό γιατρό μεγάλου κύρους, τότε το φάρμακο αυτό είναι εντελώς άχρηστο. Αυτό όμως απλά δεν ισχύει διότι στο παρελθόν, πριν δημιουργηθεί ο Π.Ο.Υ. και οι φαρμακοβιομηχανίες και πριν η ιατρική – όπως την ξέρουμε σήμερα – δει το φως, αν και υπήρχαν τρομερές ασθένειες με εκατομμύρια θύματα – καμία σχέση με την γρίπη των χήρων που προβλήθηκε ως μεγάλη πανδημία ενώ στο τέλος αποδείχτηκε λιγότερο επικίνδυνη ακόμα κι απ’ την απλή γρίπη – υπήρχε και ιατρική και φάρμακα – όχι χημικά βέβαια – και θεραπείες…

Εικόνα του Honoré Daumier που παρουσιάζει σκηνή από το
θεατρικό έργο του Μολιέρου "Ο κατά φαντασίαν Ασθενής"
που αντικατοπτρίζει την αρνητική εικόνα της ιατρικής του
Μεσαίωνα που επικρατούσε τότε στην Ευρώπη.



Δ

ιαβάζοντας τα παραπάνω, πολλοί θα σπεύσουνε να πούνε πως πριν την Αναγέννηση, όταν η Ευρώπη βρισκόταν στον Μεσαίωνα, οι περισσότεροι γιατροί είχαν ελάχιστες ορθές ιατρικές γνώσεις, εκμεταλλεύονταν τους ασθενείς για να πλουτίζουν, ενώ ήξεραν καλά, χρησιμοποιώντας κάποιες λατινικές και ελληνικές λέξεις να προσδίδουν «κύρος» στην πάθηση του ασθενή, ώστε να τον φοβερίσουν και να συνεχίσουν να απομυζούν χρηματικά ποσά από αυτόν. Η εικόνα όμως αυτή της ιατρικής η οποία όντως επικρατούσε τον Μεσαίωνα στην Ευρώπη και την οποία ο Γάλλος θεατρικός συγγραφέας Μολιέρος σατίρισε στην πασίγνωστη κωμωδία του «Ο κατά φαντασίας Ασθενής» («Le Malade imaginaire») δεν αντιπροσωπεύει διαχρονικά την ιατρική επιστήμη, παρά μόνον αυτή της εποχής εκείνης του σκοταδισμού που εμείς καλούμε Μεσαίωνα.

Ε

ίναι όμως λάθος να λέμε ότι πριν την νεότερη ιστορία υπήρχε ο Μεσαίωνας και τίποτα άλλο. Ο Μεσαίωνας, η εποχή δηλαδή μεταξύ της πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αναγέννησης, ήταν μία εποχή όπου βασίλευε η άγνοια όσον αφορά τις επιστήμες ενώ ελάχιστοι άνθρωποι είχαν την πολυτέλεια να είναι μορφωμένοι, έστω και με τις ελάχιστες γνώσεις (ιστορία, θρησκεία, ξένες γλώσσες, αρχαίες γλώσσες) που επιτρέπονταν την εποχή εκείνη. Ο Μεσαίωνας ήταν μία μαύρη σελίδα στην παγκόσμια ιστορία στην οποία κάθε παλαιότερη γνώση, αν δε χάθηκε, κλείστηκε μέσα στα απόρρητα αρχεία του Βατικανού, καθώς το 391 μετά Χριστόν κάηκε η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας από τον νόμο του Βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδόσιου Α΄ και το 1204 οι σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη και όση αρχαία γνώση δεν καταστράφηκε, μεταφέρθηκε στο Βατικανό όπου και βρίσκεται ως σήμερα.

Ή

ταν όμως η ιατρική γνώση της αρχαιότητας ορθή; Για να το απαντήσουμε αυτό αρκεί να συγκρίνουμε τις αναφορές για μεγάλες ασθένειες στον Μεσαίωνα και αυτές στην αρχαιότητα. Ενώ κατά τον Μεσαίωνα εμφανίστηκαν πολλές ασθένειες που μείωσαν κατά πολύ τον ευρωπαϊκό αλλά και τον παγκόσμιο πληθυσμό, οι περιπτώσεις εμφάνισης κολλητικής και θανατηφόρου ασθένειας στον αρχαίο προχριστιανικό και πρωτοχριστιανικό – ως τον 4^ο αιώνα μετά Χριστόν περίπου, την εποχή που χάθηκε πολλή από την αρχαία γνώση εξ αιτίας των πράξεων του Θεοδοσίου Α΄ - ελληνορωμαϊκό κόσμο ήταν ελάχιστες. Συγκεκριμένα η θανατηφόρος αρρώστια που έπληξε την αρχαία Αθήνα κατά τον 5^ο προ Χριστού αιώνα, όταν, κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, ήταν περικυκλωμένη από τους Σπαρτιάτες για πολύ καιρό, είναι – αν όχι η μόνη – μία από τις ελάχιστες αναφορές μεγάλης επιδημίας στην κλασσική Ελλάδα. Κατά σειράν σοβαρότητας, η δεύτερη μεγαλύτερη ασθένεια της αρχαιότητας αναφέρεται – από μυθολογικές πηγές – πως έλαβε χώρα στην πόλη των Θηβών, όταν βασιλιάς εκεί ήταν ο Οιδίποδας ενώ τρίτη έρχεται η επιδημία που, κατά τον Όμηρο, αποδεκάτισε το αχαϊκό στράτευμα που είχε πάει στην Τροία. Όπως μπορούμε να δούμε – πράγμα που αποδεικνύεται κι από ιστορικές πηγές – στο διάστημα των 3000 χρόνων της ελληνικής πρωτοϊστορίας και αρχαίας ιστορίας (3000 προ Χριστού – 300 μετά Χριστόν), στον αρχαίο ελληνικό κόσμο (Ελλάδα, Κύπρος, παράλια Μικράς Ασίας, Σικελία, Νότια Ιταλία, αποικίες), σχεδόν ποτέ – με εξαίρεση τον ιστορικά επιβεβαιωμένο λοιμό των Αθηνών – δεν εμφανίστηκε κάποια σοβαρή μείωση πληθυσμού που να μην οφειλόταν σε πόλεμο ή σε φυσική καταστροφή (λόγου χάριν η καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού από το κύμα που προκάλεσε η έκρηξη του ηφαιστείου της νήσου Θήρας) άρα που να οφειλόταν σε κάποια μεγάλη ασθένεια.

Αρχαίο νοσοκομειακό συγκρότημα της Επιδαύρου.

Π

αρά όμως την μη ύπαρξη θανατηφόρων ασθενειών την εποχή εκείνη, λόγω του ότι ασθένειες πάντα υπάρχουν, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν αναπτύξει την ιατρική επιστήμη, μία επιστήμη που – κατ’ αυτούς – δόθηκε στην ανθρωπότητα από τους θεούς. Γι’ αυτόν τον λόγο, στην αρχαία προ-κλασσική Ελλάδα, οι γιατροί ήταν παράλληλα και ιερείς του θεού της ιατρικής, του Ασκληπιού. Τόσο η λατρεία του θεού αυτού, όσο και η θεραπεία των ασθενών γινόταν σε συγκεκριμένα μέρη τα οποία καλούνταν Ασκληπιεία, προς τιμήν του θεού αυτού. Η δε θεραπευτικές μέθοδοι που ασκούνταν εκεί – αν και δεν μοιάζουν καθόλου με αυτές που χρησιμοποιούνται στα σύγχρονα νοσοκομεία – θεωρούνταν αποτελεσματικές, κάτι που επιβεβαιώνεται και από την μη ύπαρξη μεγάλων ασθενειών στον ελλαδικό χώρο την εποχή που λειτουργούσαν.

Ο

ι ιατρικές μέθοδοι που ασκούσαν οι ιερείς του Ασκληπιού ήταν ποικίλες και τελείως διαφορετικές η μία από την άλλη, αν και όλες θεωρούνταν αποτελεσματικές. Το πιο απλό είδος θεραπείας, το πιο διαδεδομένο και ίσως το μόνο που χρησιμοποιείτο και εκτός των Ασκληπιείων, ως ένα είδος «πρώτων βοηθειών» θα ‘λεγε κανείς, ήταν η ιατρική που βασιζόταν στην βοτανολογία, ένα είδος ιατρικής που διαδόθηκε σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο και επέζησε μέχρι και τον Μεσαίωνα, όπου λόγω άγνοιας, θεωρήθηκε πράξη μαγείας, εκδιώχθηκε από την Ιερά Εξέταση που έκαιγε τους βοτανολόγους γιατρούς ως μάγους και που τελικά χάθηκε από την Ευρώπη κατά την σκοτεινή αυτή εποχή. Το δεύτερο είδος ιατρικής που ασκείτο στα αρχαία Ασκληπιεία και – αναμφιβόλως – το είδος αυτό που η σύγχρονη χημική ιατρική αρνείται περισσότερο να αποδεχτεί ως «επιστημονικό» είναι η θεραπεία με χρήση ρυθμικών – μελωδικών και μη – ήχων. Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να διαβάζουν στους ασθενείς τους συγκεκριμένα αποσπάσματα από τα ομηρικά έπη – η σωστή προφορά των οποίων στα αρχαία ελληνικά ήταν σημαντική για την θεραπεία – ή να παίζουν σε αυτούς συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια (δυστυχώς η αρχαία ελληνική μουσική δεν έχει διασωθεί) συνήθως σε μορφή παιάνων. Τα ακούσματα αυτά θεωρούσαν οι αρχαίοι Έλληνες πως οδηγούσαν τον άνθρωπο στην σωματική και πνευματική-ψυχική υγεία. Μία άλλη μέθοδος η οποία εφαρμοζόταν ήταν αυτή κατά την οποία ο ασθενής κοιμόταν σε έναν συγκεκριμένο χώρο – πολλές φορές διαφορετικό για άντρες και γυναίκες – που βρισκόταν μέσα στο άδυτο του ναού του Ασκληπιού. Κατά κάποιους μελετητές, ο ύπνος αυτός γινόταν με αναισθητικά και, κατά την διάρκειά του, ο ασθενής χειρουργείτο. Άλλη θεωρία λέει πως τα σημεία όπου χτίζονταν τα ιερά αυτά όπου θα κοιμόντουσαν οι ασθενείς βρίσκονταν σε σημείο τέτοιο ώστε να δέχεται ένα – αδιευκρίνιστο – είδος θετικής ενέργειας, συνδεόμενο με την λεγόμενη «ιερή γεωμετρία» της αρχαίας Ελλάδας. Δεν αποκλείεται επίσης, ανάλογα με την σοβαρότητα και το είδος της πάθησης, να γινόταν είτε το ένα είτε το άλλο στην περίπτωση του ύπνου στο άδυτο του ναού ή ακόμα και τα δύο συγχρόνως. Είναι δε πολύ πιθανό να υπήρχαν και άλλες ιατρικές γνώσεις στην αρχαία Ελλάδα καθώς και άλλες μέθοδοι θεραπείας που να μην έχουμε ακόμα εντοπίσει. Τελευταίο είδος θεραπείας, γνωστό και στις μέρες μας που λάμβανε χώρα εκεί ήταν η ειδική δίαιτα, κάτι το οποίο, όντας σε αρμονία με τις υγιεινές διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων (μεσογειακή διατροφή) που ενίσχυαν από μόνες τους το ανοσοποιητικό σύστημα των ανθρώπων της εποχής, συνέβαλε στην θεραπεία ορισμένων παθήσεων.

Τ

ην αποτελεσματικότητα της γνώσης των αρχαίων Ελλήνων γιατρών μπορούμε να αποδείξουμε με δύο απλά παραδείγματα. Το πρώτο – το οποίο ανήκει στον κλάδο της βοτανολογίας – είναι η ανακάλυψη της πρώτης και πιο αβλαβούς μορφής ασπιρίνης από τον σπουδαίο γιατρό Ιπποκράτη, η ασπιρίνη του οποίου καταπράυνε τους πόνους και έριχνε τον πυρετό χωρίς να προκαλεί αιμορραγίες. Το δεύτερο είναι ότι κατά την μόνη φορά που ξέσπασε μεγάλη επιδημία στην κλασσική Ελλάδα, ήταν και η μόνη εποχή που, λόγω της πολιορκίας των Αθηναίων από τους Σπαρτιάτες, οι πρώτοι δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση σε κανένα Ασκληπιείο…

Σ

υνοψίζοντας λοιπόν, οι αρχαίοι Έλληνες κατείχαν γνώσεις ιατρικής οι οποίες τους επέτρεπαν να διατηρούν τον πληθυσμό τους υγιή και τις οποίες συσχέτιζαν με τους θεούς τους και με την αρχαία γνώση που αυτοί πρέσβευαν. Τα Ασκληπιεία, τα νοσοκομεία της εποχής, καθώς και οι γιατροί εκτός αυτών, βοηθούσαν τον ελληνικό πληθυσμό με ποικίλους τρόπους να θεραπεύσουν τις ασθένειες τους. Η γνώση αυτή όμως, με το τέλος του αρχαίου ελληνικού κόσμου, εν μέρει χάθηκε, εν μέρει κρύφτηκε στις βιβλιοθήκες του Βατικανού και, κάποιο μικρό μέρος της που διασώθηκε από το «κυνήγι μαγισσών» του Μεσαίωνα εναντίον επιστημόνων, ιερέων του δωδεκαθεϊσμού, γιατρών και φιλοσόφων, επιβίωσε ως σήμερα, είτε με την μορφή παραδοσιακών, μη εγκεκριμένων από τον Π.Ο.Υ. φαρμάκων, είτε – κάποια λίγα – είχαν την τύχη, έστω και τροποποιημένα χημικά να βρίσκονται σήμερα σε κάθε φαρμακείο. Η ασπιρίνη για παράδειγμα. Η άγνοια που επικράτησε μετά την εξαφάνιση της αρχαίας ελληνικής ιατρικής γνώσης, οδήγησε την Ευρώπη σε μία περίοδο μεγάλων και πολύνεκρων πανδημιών που κυριολεκτικά αποδεκάτισαν τον πληθυσμό και που για «ανεξήγητο» λόγο, σταμάταγαν παρά την μεγάλη μεταδοτικότητά τους (ίσως επειδή κάποιοι λίγοι κατείχαν τις αρχαίες θεραπευτικές γνώσεις και τις χρησιμοποίησαν κρυφά…). Παρά την γνώση μας όμως για την αρχαία ελληνική ιατρική, η οποία οφείλεται σε αρχαία γραπτά κείμενα και αρχαιολογικά ευρήματα, δεν είναι επαρκής για να μας δώσει μία ακριβή εικόνα του επιπέδου στο οποίο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν καταφέρει να εξυψώσουν την ιατρική επιστήμη…

Τ

ο θέμα αυτός όμως δεν τελειώνει εδώ· εδώ απλά αρχίζει. Σύντομα, θα ακολουθήσουν άρθρα σχετικά με την αρχαία ελληνική ιατρική με τα οποία ίσως καταφέρουμε να ρίξουμε λίγο φως στο μυστήριο της αρχαίας ελληνικής ιατρικής.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ – ΟΤΑΝ Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΓΝΩΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ



 Φωτογραφία της Μαρί Κιουρί, της μεγάλης
επιστήμονος του 20ου αιώνα που πέθανε
από την ακτινοβολία των πειραμάτων της.

Ε

ίναι γνωστό πως ο άνθρωπος, ως πνευματική οντότητα, από την αρχή της ιστορίας του ως και σήμερα, έχει μία έμφυτη τάση να αποκτά γνώση. Χάρη στην φιλομάθειά του αυτή ο άνθρωπος, άρχισε να παρατηρεί, να ερευνά και να ανακαλύπτει και δημιούργησε τον ανθρώπινο πολιτισμό. Η περιέργεια αυτή του ανθρώπου, εκφρασμένη από τους σπουδαίους επιστήμονες και φιλοσόφους της παγκόσμιας ιστορίας, οδήγησε τον άνθρωπο σε μία σειρά τεχνολογικών και επιστημονικών ανακαλύψεων οι οποίες – σε καιρό ειρήνης – διαδέχονται η μία την άλλη με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό. Η περιέργεια αυτή οδήγησε κάποτε τον άνθρωπο, αψηφώντας τους πιθανούς κινδύνους, να ανακαλύψει πολλά πράγματα, από την φωτιά και τον τροχό μέχρι την πυρηνική ενέργεια και την αντιύλη. Άλλη φορά πάλι τον οδήγησε στο να εξερευνήσει τον κόσμο από ξηράς, θαλάσσης και αέρος και – εν τέλει – να εξερευνήσει και άλλους κόσμους διασχίζοντας το διάστημα...

Η

 έρευνα όμως η οποία οδηγεί στην απόκτηση της γνώσης είναι πολλές φορές επικίνδυνη για τον ίδιο τον ερευνητή. Ο προϊστορικός άνθρωπος που ανακάλυψε την φωτιά για παράδειγμα, θα μπορούσε να είχε καεί από αυτήν. Η δε σπουδαία επιστήμονας Μαρί Κιουρί – ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτήν την φορά – πέθανε από τις επιπτώσεις που είχε στον οργανισμό της η ακτινοβολία με την οποία ασχολείτο στις έρευνές της. Ας μην ξεχνάμε επίσης το πόσοι εξερευνητές του βυθού έχουν βρει βασανιστικό θάνατο από την νόσο των δυτών και το πόσο μεγάλους κινδύνους διατρέχουν οι – κυριολεκτικά – δεμένοι με ένα σχοινί με την ζωή αστροναύτες που εξερευνούν το παγωμένο διάστημα. Κάθε γνώση βλέπετε έχει και ένα τίμημα. Οι κίνδυνοι όμως αυτοί δεν είναι αρκετοί για να εμποδίσουν τον άνθρωπο από το να συνεχίσει να ερευνά.

Α

πό ηθικής πλευράς, το να θυσιάζεται κάποιος για το καλό του συνόλου στο οποίο συμβάλει η απόκτηση της γνώσεως για την οποία ο άνθρωπος αυτός ριψοκινδυνεύει την ζωή του, είναι μία πράξη αξιέπαινη, για την οποία η ανθρωπότητα οφείλει να είναι περήφανη καθώς αυτό είναι που την ξεχωρίζει από τις άλογες μορφές ζωής. Είναι όμως εξίσου ηθικό, κάποιος που με αυτοθυσία κάνει κάποιο επικίνδυνο επιστημονικό πείραμα να θέτει σε κίνδυνο και άλλες ζωές ανθρώπων που είναι άσχετοι με το πείραμα αυτό; Η απάντηση είναι πως, από ηθικής απόψεως ο άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να θέτει την ζωή τρίτων σε κίνδυνο, χωρίς να είναι και αυτοί σύμφωνοι. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν η αποτυχία του πειράματος δεν συνεπάγεται απλά τον θάνατο του ερευνητή και κάποιων άλλων ανθρώπων γύρω του, αλλά και την ολοκληρωτική καταστροφή της ανθρωπότητας και του πλανήτη…

Κ

άποιος που δεν είναι ενημερωμένος σχετικά με τα επιστημονικά τεκταινόμενα των τελευταίων ετών, θα έλεγε πως κάτι τέτοιο θα ήταν απλά αδύνατο, καθώς ακόμα και ένα πείραμα πάνω στην πυρηνική ενέργεια, αν αποτύγχανε, παρά τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε, δεν θα οδηγούσε στην εξάλειψη της ανθρωπότητας, ούτε στην καταστροφή της Γης και στο τέλος του κόσμου. Τα τελευταία χρόνια όμως, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών (CERN), αποφάσισε να πραγματοποιήσει στα γαλλοελβετικά σύνορα κοντά στην Γενεύη ένα μακροχρόνιο πείραμα το οποίο δικαίως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το πιο επικίνδυνο πείραμα που έγινε ποτέ.

Από την ταινία "Angels and Daemons (Illuminati)",
παραγωγή αντιύλης στον LHC του CERN.

Κ

οντά στην Γενεύη λοιπόν, σε βάθος αρκετών δεκάδων μέτρων, βρίσκεται ένα κολοσσιαίων διαστάσεων κυκλικό μηχάνημα με περιφέρεια 27 χιλιομέτρων, ο Μεγάλος Επιταχυντής Σωματιδίων (Large Hadron Collider), γνωστός επίσης και ως LHC. Ο Επιταχυντής αυτός είναι φτιαγμένος έτσι ώστε, μέσα από συγκρούσεις σωματιδίων που κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις, με ταχύτητα απειροελάχιστα μικρότερη του φωτός, να δύναται τόσο να παράγει άτομα αντιύλης (αντιυδρογόνου και αντιηλίου – μέχρι στιγμής), όσο και να αναπαραστήσει – το δυνατόν καλύτερα – τις συνθήκες που επικρατούσαν την στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης. Βασική προσδοκία των επιστημόνων που διεξάγουν το πείραμα είναι, υπό αυτές τις συνθήκες που για πρώτη φορά θα μπορέσουμε να αναπαραστήσουμε τεχνητά, να ανακαλυφθεί το υποθετικό σωματίδιο που οι επιστήμονες αποκαλούν «σωματίδιο Χιγκς» (Higgs Boson) ή αλλιώς «σωματίδιο του Θεού» το οποίο σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο τα στοιχειώδη σωματίδια αποκτούν μάζα. Η μελέτη, δια μέσου του πειράματος αυτού – εφ όσον βέβαια αυτό επιτύχει – του σωματιδίου αυτού θα μπορούσε να μας δώσει πολλές γνώσεις πάνω στην δημιουργία του Σύμπαντος, της ύλης και της αντιύλης. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε και το πείραμα του CERN αυτό θεωρείται ίσως το σημαντικότερο πείραμα που έγινε ως σήμερα.

Τ

ο πείραμα όμως αυτό, όπως και τα περισσότερα πειράματα, κρύβει κινδύνους, αν κάτι δεν πάει καλά. Η διαφορά όμως με τα υπόλοιπα πειράματα συνίσταται στο ότι οι κίνδυνοι του πειράματος του CERN, όχι απλά είναι πολύ μεγαλύτεροι, αλλά αφορούν, όχι μόνο την περιοχή γύρω από την Γενεύη, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη. Οι κίνδυνοι που μπορούν να δημιουργηθούν είναι πολλοί· δύο ωστόσο απ’ αυτούς είναι οι πιο σημαντικοί και οφείλονται και οι δύο στις συνθήκες αυτές της δημιουργίας του Σύμπαντος που θα δημιουργηθούν τεχνητά στον LHC. Από τους δύο αυτούς πιθανούς κινδύνους, ο ένας αφορά μεγάλο μέρος της Δυτικής Ευρώπης και ο δεύτερος – και πιο μεγάλος – από τους δύο αφορά ολόκληρο τον πλανήτη.

Από την ταινία "Angels and Daemons (Illuminati)",
η έκρηξη της αντιύλης.

Ο

 πρώτος κίνδυνος οφείλεται στο γεγονός ότι κατά την στιγμή όπου θα επιτευχθούν οι συνθήκες της δημιουργίας του Σύμπαντος, λόγω του ότι αυτές είναι ως ένα βαθμό απρόβλεπτες και μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτές, μπορεί να προκύψουν μη ελέγξιμες ποσότητες αντιύλης οι οποίες, με την ένωση τους με την ύλη, θα προκαλέσουν μία τεράστια έκρηξη που – στην καλύτερη περίπτωση – θα καταστρέψει ένα μεγάλο μέρος της δυτικής Ευρώπης. Η δε εκρηκτική δύναμη που προκύπτει από την ένωση ύλης και αντιύλης είναι τέτοια που, ακόμα και σε απειροελάχιστες ποσότητες, είναι λίαν καταστροφική. Όσο για το μέγεθος της καταστροφής, θα είναι πολύ μεγαλύτερο από την καταστροφή που παρουσιάζεται στην κινηματογραφική ταινία «Angels and Daemons (Illuminati)» διότι οι ποσότητες της αντιύλης θα είναι ακόμα μεγαλύτερες από αυτές που οι επιστήμονες μπορούν να ελέγχουν.

Από την ταινία επιστημονικής φαντασίας "Star Trek" (2009),
μία μαύρη τρύπα απορροφα τον πλανήτη Vulcan.

Ο

 δεύτερος κίνδυνος που θα μπορούσε να προκληθεί από το πείραμα, λόγω του ότι κατά το πείραμα θα δημιουργηθούν μικρές μαύρες τρύπες (micro black holes), ακίνδυνες για όσο οι επιστήμονες θα διατηρούν τον έλεγχό τους, είναι μία από αυτές τις μαύρες τρύπες να ξεφύγει από τον έλεγχο των επιστημόνων του CERN και να απορροφήσει ολόκληρο τον πλανήτη, όπως στην κινηματογραφική ταινία «Star Trek» (2009) μία μαύρη τρύπα απορροφά τον πλανήτη Βόλκαν (Vulcan) μαζί με κάθε μορφή ζωής σε αυτόν.

Π

αρά το γεγονός όμως ότι οι κίνδυνοι αυτοί είναι υπαρκτοί, οι επιστήμονες του CERN δεν πρόκειται να σταματήσουν το πείραμα ως ότου ανακαλύψουν αυτό που ψάχνουν. Η επιμονή τους αυτή βασίζεται αναμφίβολα στην ανθρώπινη δίψα για μάθηση και κατανόηση του Σύμπαντος, η έρευνα όμως αυτή μπορεί να γίνει και άμεσος κίνδυνος για την συνέχιση της ζωής στην Γη. Είναι όμως σωστό, οι επιστήμονες αυτοί να θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές 6,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων; Μήπως η διακοπή των ερευνών όμως μπορεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μία εποχή παράλογης φοβίας για την γνώση, όπως ήταν και ο Μεσαίωνας; Και τέλος, είναι τόσο αναγκαίο το πείραμα αυτό να γίνει τώρα ή μήπως θα ήταν καλύτερα να αναβληθεί ώστε να γίνει σε ένα ακατοίκητο ουράνιο σώμα, αρκετά μακριά ώστε η Γη να μην κινδυνεύει απ’ αυτό;

ΕΡΕΥΝΑ – ΜΑΥΡΕΣ ΤΡΥΠΕΣ, ΣΚΟΥΛΙΚΟΤΡΥΠΕΣ (WORMHOLES) & ΑΣΤΡΟΠΥΛΕΣ

Φανταστική απεικόνιση μαύρης τρύπας από την NASA.

Υ

πάρχει μία θεωρία που λέει πως ο χωροχρόνος, δηλαδή οι τέσσερεις γνωστές σε ‘μας διαστάσεις – μήκος, πλάτος, ύψος, χρόνος – δύναται να στρεβλωθεί και να δημιουργήσει σημεία στο χώρο που μπορούν να μεταφέρουν ύλη και ενέργεια σε ένα άλλο μέρος, είτε κοντινό, είτε εκατομμύρια έτη φωτός μακριά σε χρόνο μηδέν ή ακόμα και να τα μεταφέρουν σε κάποια άλλη παρελθοντική ή μελλοντική χρονική στιγμή.

Μ

ία περίπτωση όπου το φαινόμενο αυτό πραγματοποιείται με φυσικό τρόπο είναι οι μαύρες τρύπες του διαστήματος οι οποίες «ρουφάνε» με την βαρυτική τους δύναμη την ύλη και την ενέργεια και ούτε το φως που τρέχει με 300000 περίπου χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο δεν μπορεί να ξεφύγει από το πανίσχυρο βαρυτικό πεδίο της. Η ύλη και η ενέργεια που μπαίνουν στην μαύρη τρύπα όμως δεν εξαφανίζονται, αλλά εμφανίζονται ξανά, είτε σε μία άλλη περιοχή, είτε σε έναν άλλο χρόνο, είτε και τα δύο, βγαίνοντας από μία άσπρη τρύπα που, σύμφωνα με την γενική θεωρία της Σχετικότητας, αντίθετα με την μαύρη τρύπα, αφήνει την ύλη και την ενέργεια να διαφύγει απ’ αυτήν, χωρίς όμως να επιτρέπει σε τίποτα – ούτε καν στο φως – να μπει μέσα σ’ αυτήν. Η είσοδος λοιπόν σε μία μαύρη τρύπα κατά την θεωρία αυτή δεν οδηγεί στον θάνατο, αλλά σε μία μεταφορά στον χώρο και στον χρόνο δια μέσου μίας σκουληκότρυπας, δηλαδή της στρέβλωσης αυτής του χωροχρονικού συνεχούς που επιτρέπει την διέλευση της ύλης και της ενέργειας, σε ελάχιστο χρόνο, σε έναν άλλο τόπο και χρόνο…

Η μία είσοδος της "σταθερής" σκουλικότρυπας κοντά στον
πλανήτη Bajor, από την σειρά επιστημονικής φαντασίας
"Star Trek: Deep Space Nine".

Δ

εν είναι λίγες οι φορές που οι μαύρες τρύπες και οι σκουληκότρυπες αναφέρονται στην επιστημονική φαντασία. Χαρακτηριστικό και μάλιστα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα είναι η κινηματογραφική ταινία “Star Trek” (2009) στην οποία δύο αστρόπλοια ταξιδεύουν ακουσίως στο παρελθόν μέσω μίας μαύρης τρύπας. Στην δε σειρά «Star Trek: Deep Space Nine», εμφανίζεται και ένα άλλο είδος σταθερής σκουληκότρυπας (wormhole) η οποία δεν ελκύει ούτε απωθεί αντικείμενα και είναι δυνατή η διέλευσή της και από τις δύο πλευρές, ενώ στο εσωτερικό της ζουν έλλογες μη-υλικές μορφές ζωής που λατρεύονται σε κάποιους κοντινούς πλανήτες σαν θεότητες. Το φαινόμενο αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί σαν αδύνατο, αλλά – αν κάπου υπάρχει – λογικά θα είναι πολύ πιο σπάνιο από τις μαύρες τρύπες και τις «ασταθείς» σκουληκότρυπες.

Υ

πάρχει όμως μία θεωρία που υποστηρίζει πως τέτοιου είδους σταθερές σκουληκότρυπες μπορούν να δημιουργηθούν και με τεχνητούς τρόπους. Αρχίζοντας από τις θεωρίες του εκλιπόντος καθηγητή Ζεκάρια Σίτσιν (Zecharia Sitchin) που αναφέρον πως κάποτε την Γη είχε επισπευτεί η εξωγήινη φυλή των Αννουνάκι η οποία μεταξύ των άλλων ευθύνεται και για την δημιουργία του σώφρονος ανθρώπου (homo sapiens) και πως τα όντα αυτά, τα οποία λατρεύτηκαν από τους προϊστορικούς ανθρώπινους πολιτισμούς ως θεότητες, πηγαινοέρχονταν στην Γη μέσα από ενεργειακές πύλες που, σαν ένα είδος σκουληκότρυπας, τους έστελναν πολύ μακριά σε ελάχιστο χρόνο. Οι πύλες τους αυτές, κατά την θεωρία του Σίτσιν βρίσκονταν στους ναούς των θεών αυτών που βρίσκονταν σε διάφορα σημεία του προϊστορικού και αρχαίου κόσμου (σημερινές περιοχές του Ιράκ, του Ιράν, του Ισραήλ, της Συρίας, της Ιορδανίας, της Αραβίας, της Αιγύπτου, την Ινδίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας καθώς και άλλων περιοχών του κόσμου). Οι εξωγήινες αυτές θεότητες δημιούργησαν τον Σουμεριακό, τον Αιγυπτιακό και τον Ινδικό πολιτισμό ενώ οδήγησαν κάποια στιγμή των κόσμο σε μεγάλους πολέμους (2024 προ Χριστού). Τελικά οι θεότητες αυτές εγκατέλειψαν την Γη, αφήνοντας όμως πίσω τους τα στοιχεία τόσο των πολιτισμών που δημιούργησαν, όσο και του δικού τους πολιτισμού… 

Μία τεχνητή "σταθερή" σκουλικότρυπα, δηλαδή μία "Αστροπύλη"
από την κινηματογραφική ταινία "Stargate" του 1994.

Α

πό αυτήν την θεωρία του Σίτσιν, ο διάσημος σκηνοθέτης, παραγωγός και συγγραφέας-σεναριογράφος επιστημονικής φαντασίας Roland Emmerich – γνωστός από τις ταινίες του «Η Ημέρα της Ανεξαρτησίας» («Independence Day», 1996), «Μετά την Επόμενη Ημέρα» («The Day After Tomorrow», 2004), «10000 προ Χριστού» («10,000 BC», 2008) και «2012» («2012», 2009) – εμπνευσμένος από τις θεωρίες του Σίτσιν δημιούργησε το 1994 την κινηματογραφική ταινία επιστημονικής φαντασίας «Stargate» – δηλαδή  «Αστροπύλη» – στην οποία αναφέρεται ότι σε ανασκαφές στην Αίγυπτο που έγιναν το 1928, βρέθηκε ένα περίεργο κυκλικό μηχάνημα το οποίο αφού μεταφέρθηκε σε μία αμερικανική βάση, περίμενε μέχρι την δεκαετία του 1990 για να τεθεί ξανά σε λειτουργία. Η μηχανή, το αρχαίο αιγυπτιακό όνομα που έφερε σήμαινε «πύλη που οδηγεί στα άστρα», ονομάστηκε «Stargate» δηλαδή «Αστροπύλη». Η Αστροπύλη, όταν τέθηκε σε λειτουργία, δημιούργησε μία σταθερή σκουληκότρυπα (wormhole) η οποία οδηγούσε σε έναν πολύ μακρινό πλανήτη κατοικούμενο από ανθρώπους η γλώσσα και ο τρόπος ζωής των οποίων θύμιζε τους αρχαίους Αιγυπτίους, οι οποίοι όμως ζούσαν σαν σκλάβοι των ίδιων οντοτήτων που είχαν κάποτε δημιουργήσει τον Αιγυπτιακό πολιτισμό στην Γη και που εκεί εξακολουθούσαν να λατρεύονται σαν θεοί. Ο αρχηγός τον όντων αυτών είναι ο ίδιος ο θεός Ρα της αιγυπτιακής μυθολογίας, ο οποίος θυμώνει με την ερευνητική ομάδα από την Γη και, αφού συμπεραίνει πως ο σύγχρονος γήινος πολιτισμός είναι πολύ επικίνδυνος για την κυριαρχία του σε αυτόν και σε άλλους πλανήτες, αποφασίζει να στείλει πίσω στην Γη μία πυρηνική βόμβα με εκατονταπλάσια δύναμη από τα γήινα πυρηνικά όπλα, με σκοπό να αφανίσει τον πολιτισμό που κάποτε δημιούργησε εκεί. Τελικά όμως η ομάδα που ήρθε από την Γη νικάει τον Ρα και απελευθερώνει τον ανθρώπινο πληθυσμό του πλανήτη.

Π

ερά όμως από την επιστημονική φαντασίας, υπάρχουν και θεωρίες που υποστηρίζουν πως ο Σίτσιν είχε δίκιο και πως στην Γη και συγκεκριμένα στις περιοχές όπου άκμασαν οι αρχαίοι πολιτισμοί που, κατά τον Σίτσιν, επηρεάστηκαν από τους Αννουνάκι, υπάρχουν ως και σήμερα κάποιες Αστροπύλες, τεχνητές μηχανικές σταθερές σκουληκότρυπες δηλαδή που δύνανται να μεταφέρουν ύλη και ενέργεια και από τις δυο τους μεριές σε ελάχιστο χρόνο. Υπάρχουν επίσης και συνωμοσιολογικές θεωρίες που λένε πως ακόμα και ο πόλεμος που έγινε στο Ιράκ (εισβολή στο Ιράκ) το 2003 δεν οφειλόταν απλά στο γεγονός ότι το Ιράκ ετοίμαζε όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν, μετά την πανωλεθρία που έπαθε στον πόλεμο του κόλπου το 1990-1991, άρχισε να κάνει έρευνες στο Ιράκ για να βρει και να χρησιμοποιήσει τις Αστροπύλες τις οποίες ο Σίτσιν θεωρούσε πιθανό να βρίσκονται σε αρχαίες πόλεις όπου βρίσκονταν κατά την αρχαιότητα μεγάλοι ναοί και ζιγκουράτ (κλιμακωτές πυραμίδες) αφιερωμένα στους Αννουνάκι, όπως για παράδειγμα στην αρχαία Βαβυλώνα. Δεδομένου ότι η Βαβυλώνα, η Ουρ και πολλές άλλες αρχαίες πόλεις που θα μπορούσαν να κρύβουν κάτω από τα ερείπιά του Αστροπύλες, βρίσκονται στην περιοχή του Ιράκ, πολλοί θεώρησαν πως ο Σαντάμ είχε διατάξει έρευνες για την ανακάλυψη Αστροπυλών. Αν κάτι τέτοιο όμως γινόταν, οι Αμερικάνοι θα είχαν έναν σοβαρό αντίπαλο όχι μόνο στην «κατάκτηση του διαστήματος», αλλά και στην κυριαρχία στην ίδια την Γη, καθώς ο Σαντάμ, μέσω των Αστροπυλών θα μπορούσε να εισάγει τεχνολογία πολύ ανώτερη από αυτήν των Αμερικάνων ή και ακουσίως να προκαλέσει την επιστροφή των ίδιων των Αννουνάκι στην Γη. Η θεωρία λοιπόν αυτή λέει ότι με την πρώτη πρόφαση οι Αμερικάνοι εισέβαλαν στο Ιράκ με σκοπό να αποτρέψουν την εύρεση και την χρήση Αστροπυλών από τους Ιρακινούς. 

Η ανακάλυψη της Αστροπύλης στην Γκίζα το 1928,
πλάνο από την κινηματογραφική ταινία επιστημονικής
φαντασίας "Stargate" του 1994.



Α

νεξαρτήτως της θεωρίας αυτής περί του πολέμου για τις Αστροπύλες του Ιράκ, κατά τον Σίτσιν, Αστροπύλες υπάρχουν και σε άλλα μέρη του κόσμου, ακόμα και στην Ελλάδα. Το θέμα των Αστροπυλών ωστόσο, τόσο από την ίδια την θεωρία του Σίτσιν, όσο και από την κινηματογραφική ταινία «Stargate» σχετίζεται άμεσα με τις πυραμίδες. Έτσι βλέπουμε αφ ενός τον Σίτσιν να λέει ότι οι «Αστροπύλες» αυτές βρίσκονταν κοντά στην κλιμακωτές πυραμίδες-ναούς των Αννουνάκι και αφ εταίρου την εν λόγω ταινία να παρουσιάζει την γήινη Αστροπύλη να ξεθάβεται το 1928 στην περιοχή της Γκίζας όπου βρίσκονται οι τρεις πιο μεγαλόπρεπες πυραμίδες της Αιγύπτου η μεγαλύτερη των οποίων – η πυραμίδα του Χέοπα – θεωρείται ότι ήταν ένα από τα επτά «θαύματα» του αρχαίου κόσμου και την Αστροπύλη του άλλου πλανήτη να βρίσκεται σε έναν ναό θαμμένο κάτω από μία άλλη πυραμίδα. Η σύνδεση της πυραμίδας με τις Αστροπύλες λοιπόν είναι εμφανείς στις θεωρίες που έχουν διατυπωθεί.

Σ

την Ελλάδα πάλι που, κάτω από το πέπλο της φύσης κρύβονται πυραμίδες [διαβάστε το σχετικό άρθρο για της «κρυμμένες» ελληνικές πυραμίδες], μπορούμε να πούμε πως σε κάποιες από αυτές, όπως για παράδειγμα σε αυτές του Ταϋγέτου – που είναι τρεις, όπως και οι πυραμίδες της Γκίζας – και αυτήν του Ολύμπου, υπάρχουν αναφορές πως κοντά τους γίνονται εξαφανίσεις ή μυθολογικά στοιχεία για συχνές εμφανίσεις θεών στην περιοχή – όπως για παράδειγμα στον Όλυμπο – καθώς και αναφορές για περίεργα ηλεκτρομαγνητικής φύσης φαινόμενα τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να συνδέονται με την στρέβλωση του χωροχρόνου από το άνοιγμα και το κλείσιμο της σκουληκότρυπας (wormhole) που αρχίζει από την Αστροπύλη στην Γη και τελειώνει σε μια άλλη, άγνωστο πού. Η δε κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της λειτουργίας της Αστροπύλης θα μπορούσε λογικά να καλύψει η συσσώρευση ενέργειας από την πυραμίδα που – όπως αναφέρεται στο σχετικό άρθρο του Λεωνίδα Μανιάτη – είναι ετυμολογικά και ουσιαστικά ενεργειακοί συσσωρευτές και λειτουργούν σαν γιγάντιες αποθήκες ενέργειας. Η εμφάνιση Α.Τ.Ι.Α. επίσης πάνω από περιοχές στην Ελλάδα που έχουν πυραμίδες, μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως όχι μόνο κάποιες αρχαίες Αστροπύλες ίσως να λειτουργούν ακόμα, αλλά και να χρησιμοποιούνται από όντα που κατά καιρούς – για άγνωστους σε ‘μας λόγους επισκέπτονται την Γη μας… Όσον αφορά την τεχνολογία κατασκευής Αστροπυλών, αν δεν δεχτούμε την θεωρία του Σίτσιν που λέει ότι ήρθε από τον 12^ο  πλανήτη των Αννουνάκι, μπορούμε να δεχτούμε την θεωρία που λέει ότι, πριν τον μυθικό ελληνοατλαντικό πόλεμο, υπήρχε στην Γη τεχνολογία ικανή για διαστημικά ταξίδια με αρχαία νοοκίνητα αντιβαρυτικά πλοία-αστρόπλοια ή Αστροπύλες [διαβάστε τα σχετικά άρθρα: για την αντιβαρυτική τεχνολογία στην αρχαία Ελλάδα και για την Ατλαντίδα και τον διαστημικό αποικισμό].

Ό

λα αυτά καθώς και πολλά άλλα λέγονται πάνω στο θέμα των Αστροπυλών, το οποίο – αν μη τι άλλο – μας καλεί να δούμε το Σύμπαν με έναν διαφορετικό τρόπο, χωρίς να χρειάζεται να υπολογίζουμε πλέον την απόσταση και την ταχύτητα μεταξύ δύο τόπων, καθώς με την χρήση των Αστροπυλών η κάθε απόσταση θα μηδενίζεται και ο άνθρωπος θα μπορεί να βρίσκεται όπου και όποτε θέλει. Πρόκειται άρα για μία ριζοσπαστική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την σχέση του ανθρώπου με τον χώρο και τον χρόνο…