Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

ΕΡΕΥΝΑ – ΓΕΩΠΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ο πλανήτης Άρης
Α
πό τον 20ο κιόλας αιώνα ο άνθρωπος έκανε τα πρώτα του βήματα στο διάστημα. Όλα άρχισαν όταν το 1932 ο Ρώσος ταγματάρχης Γιούρι Α. Γκαγκάριν έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε στο διάστημα. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, η εξερεύνηση του διαστήματος γινόταν όλο και εντονότερη και το 1969 ο Νηλ Άρμστρονγκ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στην Σελήνη. Μετά την Σελήνη σειρά είχε ο πλανήτης Άρης η εξερεύνηση του οποίου άρχισε κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και συνεχίζεται ως σήμερα, με την τελευταία αποστολή να έχει φτάσει στον κόκκινο πλανήτη το 2008.
Η
 εξερεύνηση του πλανήτη Άρη μας έδωσε ήδη πάρα πολλά στοιχεία σχετικά με την σύσταση της ατμόσφαιράς του, με την πίεση της, με την θερμοκρασία της, με το έδαφος του κόκκινου πλανήτη, με την ύπαρξη νερού εκεί κλπ. Από τα στοιχεία τα οποία συνέλλεξαν οι επιστήμονες διαπίστωσαν αρχικά πως ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιβιώσει στο περιβάλλον του πλανήτη Άρη, όπως κάποτε οι άνθρωποι ονειρεύονταν…
Α
ν και η κατασκευή διαστημικών βάσεων στον πλανήτη Άρη είναι εφικτή, καθώς και η διαμονή μερικών εκατοντάδων ανθρώπων σε αυτές, αυτό δεν μπορεί ούτε να χαρακτηριστεί διαστημικός αποικισμός, ούτε να βοηθήσει στην ουσιαστική εξάπλωση μεγάλων ανθρώπινων πληθυσμών στο διάστημα. Και μία τέτοια εξάπλωση είναι κάτι που η ανθρωπότητα πραγματικά χρειάζεται.
Σ
την Γη, σε απογραφή που έγινε το 2008, ο ανθρώπινος πληθυσμός ήταν 6749600000 άνθρωποι, με ρυθμό πληθυσμιακής αύξησης 1,3%. Η συνεχής αύξηση όμως του ανθρώπινου πληθυσμού γεννά την ανάγκη περισσότερου χώρου και, δεδομένου ότι ο χώρος που μπορεί η Γη να μας παρέχει δεν αυξάνεται, ο άνθρωπος πρέπει να τον αναζητήσει αλλού και, κατά προτίμηση, σε κοντινά ουράνια σώματα. Η εξάπλωση σε άλλους πλανήτες είναι η μόνη ανθρώπινη λύση στο πρόβλημα διότι οι άλλοι δύο τρόποι περιορισμού του ανθρώπινου πληθυσμού είναι απάνθρωποι καθώς είναι πολύ άσχημο να θεσπίζονται νόμοι που να απαγορεύουν στον άνθρωπο να κάνει δεύτερο παιδί και να τιμωρούν τους παραβάτες με στείρωση και ακόμα ασχημότερο να γίνονται πολύνεκροι πόλεμοι και να χρησιμοποιούνται συμβατικά, βιολογικά, χημικά και πυρηνικά όπλα εναντίον αμάχων με απώτερο σκοπό να μειωθεί ο πληθυσμός. Άρα η διαστημική εξάπλωση είναι η μόνη κατά φύσει λύση για την ανθρωπότητα. Δεδομένου όμως του ότι τα διαστημικά ταξίδια γίνονται με πολύ αργές – για τα διαστημικά δεδομένα – ταχύτητες και του ότι ούτε η Σελήνη, ούτε ο Άρης, ούτε η Αφροδίτη μπορούν να φιλοξενήσουν ανθρώπινη ζωή, κάτι τέτοιο, μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, φάνταζε απίθανο.
Η τορπίλη Genesis, από την κινηματογραφική ταινία
επιστημινικής φαντασίας Star Trek ΙΙ: The Wrath of Khan

Ό
πως όμως είθισται στην επιστήμη, αρκετά χρόνια πριν, η ιδέα που θα οδηγούσε στην εξάπλωση των ανθρώπων σε πλανήτες που αδυνατούν να υποστηρίξουν την ανθρώπινη ζωή, δόθηκε από την επιστημονική φαντασία. Στην κινηματογραφική ταινία επιστημονικής φαντασίας “Star Trek ΙΙ: The Wrath of Khan” που δημιουργήθηκε το 1982, αναφέρθηκε για πρώτη φορά το λεγόμενο «Πρόγραμμα Γένεσις» (Project Genesis) κατά το οποίο η τορπίλη Γένεσις θα μεταφερόταν σε έναν πλανήτη που δεν μπορεί να υποστηρίξει ζωή με σκοπό να εκραγεί εκεί και από την έκρηξή της να αλλάξουν τα χαρακτηριστικά του πλανήτη ώστε να μπορεί να κατοικηθεί από ανθρώπους και από παρεμφερείς μορφές ζωής. Αν και η σύγχρονη επιστήμη είναι ακόμα πολύ πίσω για να κατασκευάσει μία τέτοια τορπίλη που θα μετατρέψει τον Άρη σε έναν πλανήτη σαν την Γη, αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο.
Η
 ιδέα της πρακτικής εφαρμογής της μετατροπής του πλανήτη Άρη σε μία δεύτερη Γη γεννήθηκε, όσο κι αν φαίνεται ειρωνικό, από ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Στην Γη, τόσο τα πάμπολλα εργοστάσια, όσο και τα αμέτρητα αυτοκίνητα καθώς και άλλοι παράγοντες απελευθερώνουν πολύ μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα (CO2) και άλλων αερίων που δημιουργούν το παγκόσμιο πρόβλημα του θερμοκηπίου. Τα αέρια αυτά εγκλωβίζουν την θερμότητα που έρχεται από τον Ήλιο ένα μέρος της οποίας θα έπρεπε, κατά την διάρκεια της νύχτας, να φύγει στο διάστημα και έτσι οδηγούν σε αύξηση της γήινης θερμοκρασίας, λιώσιμο των πάγων και ερημοποίηση περιοχών και άλλα πολλά… Το φαινόμενο του θερμοκηπίου οπότε στο μυαλό του ανθρώπου έχει συνδεθεί με κάτι το κακό. Είναι όμως πράγματι κακό; Για την Γη, όντως είναι κακό, για τους άλλους πλανήτες όμως; Κάπως έτσι άρχισε η γέννηση της ιδέας της χρήση αυτού του ίδιου φαινομένου στην παγωμένη, με μέση θερμοκρασία -63 βαθμούς Κελσίου, ατμόσφαιρα του πλανήτη Άρη με σκοπό την αύξηση της θερμοκρασίας μέχρι τους 14 βαθμούς Κελσίου που είναι η μέση θερμοκρασία της Γης αλλά και την αύξηση της χαμηλής πυκνότητας (0,8 kPa) της ατμόσφαιρας του πλανήτη…
File:Mars Terra2.JPG
Ο πλανήτης Άρης μετά από την γεωπλασία του.

Κ
άπως έτσι άρχισε η ιδέα της γεωπλασίας του κόκκινου πλανήτη. Με την χρήση του φαινομένου του θερμοκηπίου, αλλά και τεράστιων κατόπτρων που θα βρίσκονται σε τροχιά γύρω από αυτόν και θα αντανακλούν ακόμα περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία στο εσωτερικό του ο άνθρωπος θα μπορέσει να θερμάνει τον πλανήτη, αλλά και να κάνει πιο πυκνή την ατμόσφαιρά του, με αποτέλεσμα το παγωμένο νερό που βρίσκεται στον Άρη να λιώσει. Το όζον παράλληλα που θα έχει απελευθερωθεί στην ατμόσφαιρα του Άρη θα αρχίσει να εμποδίζει τις βλαβερές για την γήινη ζωή ηλιακές ακτινοβολίες να εισέρχονται και έτσι, αφού θα υπάρχει η κατάλληλη θερμοκρασία και πίεση, νερό σε υγρή μορφή και πολύ διοξείδιο του άνθρακα (CO2), θα μπορέσουν να μεταφερθούν στον Άρη τα πρώτα γήινα φυτά τα οποία, κάνοντας φωτοσύνθεση, θα αρχίσουν να παράγουν οξυγόνο. Όταν δε τα επίπεδα οξυγόνου της ατμόσφαιρας του Άρη θα είναι αρκετά, θα μπορέσει να γίνει μεταφορά τόσο ανθρώπινων πληθυσμών, όσο και ζώων στον Άρη. Η ολοκλήρωση βέβαια της διαδικασίας αυτής θα χρειαστεί πάνω από έναν αιώνα για να πραγματοποιηθεί…
Γ
ια την ολοκλήρωση της γεωπλασίας του Άρη όμως χρειάζεται να λυθεί ένα ακόμα πρόβλημα το οποίο υπάρχει και στην περίπτωση γεωπλασίας του πλανήτη Αφροδίτη και στην περίπτωση γεωπλασίας των περισσότερων δορυφόρων. Ο πλανήτης Άρης είναι από τους πλανήτες που δεν έχουν ηλεκτρομαγνητικό πεδίο να τους περιβάλλει και να τους προστατεύει από τον ηλιακό άνεμο, δηλαδή από τα κομμάτια ύλης σε κατάσταση πλάσματος που έρχονται από τις ηλιακές εκρήξεις. Το πλάσμα αυτό που έρχεται από τον Ήλιο, στην περίπτωση του Άρη, δεν εμποδίζεται από ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, έρχεται σε επαφή με την ατμόσφαιρα και κυριολεκτικά αποδεκατίζει τα άτομα που βρίσκονται στο εξωτερικό της στρώμα. Έτσι, σιγά-σιγά, η ατμόσφαιρα χάνεται στο διάστημα. Το να διατηρηθεί λοιπόν η νέα ατμόσφαιρα του Άρη θα είναι εξίσου δύσκολο με την δημιουργία της. Για να γίνει αυτό ίσως χρειαστεί να δημιουργηθεί ένα τεχνητό μαγνητικό πεδίο που να περιβάλλει τον πλανήτη ή έστω να βρεθεί ένας τρόπος να αναπληρώνονται τα άτομα που χάνονται από την ατμόσφαιρα του πλανήτη Άρη εξ αιτίας του ηλιακού ανέμου. Αν όμως υπολογίσουμε τα άλματα της επιστήμης κατά τα τελευταία 100 χρόνια, μέσα στα επόμενα 100 χρόνια, το μικρότερο διάστημα δηλαδή που μπορεί να χρειαστεί για την οικοσύνθεση του πλανήτη Άρη, οι επιστήμονες θα έχουν σίγουρα βρει τον τρόπο να διατηρήσουν την νέα ατμόσφαιρα του γειτονικού μας πλανήτη.
Ό
ταν επιτευχθεί η γεωπλασία του Άρη, η ανθρωπότητα θα αρχίσει να απλώνεται στους κόσμους. Σύντομα και άλλοι πλανήτες – αλλά και δορυφόροι – θα ακολουθήσουν όπως η Σελήνη, η Αφροδίτη, η Ευρώπη (δορυφόρος του Δία) κλπ. Αυτό θα είναι το νέο βήμα για την ανθρωπότητα το οποίο θα την κάνει να περάσει σε μία νέα φάση, σε μία φάση που θα της επιτρέψει πάρα πολλά και που θα αποτελέσει την αρχή της διαστημικής εξάπλωσης του ανθρώπου που δεν θα περιοριστεί στα «στενά» όρια αυτού του ηλιακού συστήματος…